We gingen terug naar Nederland om alle spullen in te pakken en ons huis te verkopen. Helaas verliep niets zoals ik had gepland en bedacht…. Helemaal niet… Pak de popcorn maar, want het was een shitshow! Het wordt een lang verhaal, maar hopelijk voel je daardoor wel de hel waar we doorheen gingen. Het is het drama van een verhuizing, maar dan met een internationaal tintje… Het plan: vrijdag 14 t/m 21 april een bus huren, 20 april is de overdracht van ons huis, dan rijden we na de overdracht naar ons huis in Frankrijk, uitladen en dan 21 april de bus inleveren.
De huurauto
Laten we maar even beginnen bij het begin. Hoewel we qua huisje heel erg gelukkig waren, was het vinden van een huurauto toch even lastig en stressvol. We hebben geen creditcard en online had ik bij winkelketens die ook verhuren (zoals Carrefour, Intermarche, etc.) gezien dat je ook kan betalen zoals je in de winkel kan betalen. Dus via creditcard, maar ook met betaalkaart, contant, of zelfs nog met cheque! Nou dat was online vooraf, maar toen we hier waren bleek de auto die ik graag wou huren niet op alle locaties beschikbaar.
Geen probleem leek mij, maar het bleek lastiger te worden, want terwijl ik had gekeken bij de algemene voorwaarden van diverse ketens had ik niet alle bekeken. Schijnbaar. Want terwijl ik helemaal gelukkig was dat we toch op zo’n 35 km een verhuurlocatie hadden gevonden waarbij ze wel een huurauto hadden die ik wilde huren, bleek bij het huren het gesprek lastig. “Hoeveel km wilt u graag gaan rijden?” “3000-3500 km”, “Waar gaat u dan naar toe?!” (Heel gelukkig:) “Naar Nederland!” “Oh non madam, ce n’est pas possible!”. Bleek dat zij weer een beleid hebben dat je niet buiten Frankrijk mag…
Goed, toch naar de EuropeCar en naar Sixt, maar na langgggg wachten (want als je aan de balie komt, dan duurt het soms gewoon meer dan een half uur voor je aan de beurt bent), blijkt dat ze wel accepteren dat je naar het buitenland rijdt, maar niet accepteren dat je geen creditcard hebt. Dus weer terug naar de supermarktketens. Conclusie: op zo’n 50 km meer naar het zuiden vonden we een verhuurder (Carrefour) waarbij we wel contant konden betalen en naar Nederland mochten. Bus van 20 m3 in de bag!!
Ons huis in Zevenaar
Nou dit was ook een grote shitshow…. Helaas… Ons leuke mooie huis was verkocht, dachten we. Op donderdag 13 april verliepen de voorwaarden. Op 13 april om 17:10 werden we helaas gebeld dat de kopers zich beriepen op voorbehoud van financiering. De avond voordat we gingen hadden we dus een flinke domper. Sterker nog; ik sliep er echt slecht door. Ik werd wakker en besloot me verder te verdiepen in de voorwaarden van financiering. Hieruit bleek dat zij niet voldeden aan de voorwaarden.
De volgende dag (de dag van onze terugkeer richting Zevenaar) werd ik een beetje brakkig wakker, maar wel met een eureka-gevoel. Wat ik slaperige-Joris probeerde uit te leggen, maar die was er nog niet helemaal. Ik appte mijn vader en vanuit daar hebben we even gebeld. Hij gaf aan dat ik gelijk had, maar dat ik moet zorgen dat de kopers niet opeens zorgen dat ze alsnog de stukken gaan tonen, schijnbaar hebben ze namelijk nog tot de werkdag na de voorbehoud van financiering om alle stukken te tonen.
De makelaar zette me onderdruk, want volgens haar moesten we contact hebben want was er voor ons ook een deadline. Uiteindelijk heb ik gereageerd dat wij geen deadline hebben, alleen de kopers. Dat we niet willen ontbinden, maar ook niet gaan verlengen voor we meer weten en daarnaast dat me dat ook niet logisch lijkt aangezien ze zich hierop hebben beroepen. Dat we na onze reis (maandag) erop terugkomen. Voor mijn gevoel wilde zij graag dat de koop werd ontbonden. Zij kende de kopers vrij goed en door alles was het vertrouwen heel dun…
Terug in Zevenaar
We komen terug in Zevenaar en we komen er alletwee achter dat we het niet hebben gemist. Heel fijn, maar ook wel heel erg treurig op een bepaalde manier… De laatste kilometers naar het huis in Zevenaar vielen ons beide zwaar. Eigenlijk de hele reis… We gingen toch met het idee dat we het konden afsluiten, maar het lijkt nu meer op het ontbinden van de koopovereenkomst en dan ook nog een andere makelaar zoeken voor de verkoop van ons huis terwijl de woningmarkt nog meer is ingezakt. Zuur dekt de lading niet, en dan arriveren we bij het huis waar het bord toont: “Verkocht onder voorbehoud”.
Het is koud buiten, maar ook bij ons binnen. We duiken maar gewoon ons bed in en genieten maar gewoon ervan dat we weer een normaal bed hebben. Maar eigenlijk wil ik niets anders dan de dekens omhoog trekken en dan hopen dat als ik ze weer naar beneden doe, dat ik dan weer in Zuid-Frankrijk ben!
Verhuizen in het algemeen
Nou… We zijn dus terug in Nederland.
Ik neem maar even de ruimte om er een alinea van te maken, want het gevoel was meer dan ik kan omschrijven. Zo raar, het huis waar ik weken geleden nog om had gehuild omdat het weg ging, was nu een volledige last geworden. Financieel, maar vooral emotioneel. Financieel kon ik nog aan, maar emotioneel..? Ik weet het even niet… Ik weet het eigenlijk allemaal niet. Ik moet dozen inpakken en de laatste dingen verkopen, maar eigenlijk wil ik alleen maar terug onder de dekens naar mijn droom…
We hebben op zaterdag, zondag, maandag en dinsdag wat dingen ingepakt en vast schoongemaakt. Dinsdagochtend ben ik met mijn vader naar de makelaar geweest. Schijnbaar dood weinig de sfeer zoveel als aankomen met je advocaat-vader. Verassing! We hebben besproken dat de kopers niet voldoen aan de voorwaarden om de koop te ontbinden op de voorbehoud van financiering. We hebben aangegeven dat ik van hen een plan van aanpak verwacht. Wanneer verwachten zij wel de financiering rond te kunnen hebben en kunnen wij hiermee leven? Ik probeerde mijn frustraties in te houden, maar dat bleek moeilijk. Mijn vader bleek een betere advocaat dan ik ooit heb geweten.
Na het gesprek kwamen mijn vader en ik terug bij mijn huis. Mijn moeder kwam net aan fietsen (zij voelt het altijd aan wanneer ze er moet zijn!), en hebben we dus nog even koffie gedronken met z’n vieren in de lege woonkamer. Mijn moeder ging weer naar huis op haar fiets, ik vond het afscheid heftig. HEFTIG. Dus dat is alles wat ik erover zeg. (ik ga nu weer even huilen alleen al door de herinnering aan het moment).
Dinsdagavond ging Joris naar vrienden en ik ook. Ik ging naar Iris en Roy om te eten en te drinken. Ron kwam ook nog. Het was allemaal heel emotioneel. Heel emotioneel… Fuck het is toch best een eind en waar begin ik aan?? Ik had me nog zo voorgehouden dat ik niet zou gaan huilen, maar ik heb denk ik de hele avond gehuild… Ik moest me herpakken.
Herpakken en herpakken
Je herpakt je, en je herpakt je. Helaas waren er nog heel veel spullen. Voor mijn gevoel waren er nog alleen de spullen van de keuken die ik al eerder had bekeken, dus ik hoefde alleen nog even in te pakken, schoon te maken op de woensdag en dan was het allemaal klaar. Toch waren er nog vele kleine dingen. Geen idee hoe dat kan, maar schijnt er heel erg bij te horen. Ik had nog nooit een verhuizing meegemaakt en was ervan helemaal van slag.
Joris heeft alles in de bus gepakt, maar kwam op een punt dat hij zei: “We komen tot eind van wat erin kan”. Schijnbaar zit er niet alleen een max aan wat erin past, maar ook wat er qua gewicht in hoort te zitten. Op het laatste moment hebben we dus nog wat keuzes moeten maken. Helaas waren dat ook wat keuzes die ik achteraf wel wat zuur vond. Er is toch drastisch nog besloten wat naar de stort te doen, maar ook wat dingen die we nog achterlieten aan het lot. Het liefst nog bij mijn ouders, maar ik weet dat het daar al vol staat…
De bandenspanning nam af en de spanning in mij nam toe
Net voor we gingen, ging Joris de bandenspanning meten, maar toen werden de zwakheden van de huurauto heel duidelijk. Joris wou namelijk alleen de banden oppompen, maar het ventiel bleek lek. Daarnaast bleek er totaal geen motorolie in de huurauto te zitten. Niet een beetje minder, gewoon geen. Een droge stok… Joris wou toch maar graag dat we bij ons huis aankwam in Frankrijk en heeft alles geregeld. Als in; alles zelf alsnog gedaan.
Ondertussen waren we helaas dun in de tijd. Bij het verhuren hadden ze namelijk aangegeven dat een extra dag mogelijk was, maar dat het wel een bepaald bedrag was per dag. Ik had dus gemaild dat we de bus graag langer zouden gebruiken. Hierop kreeg ik echter de reactie dat dit niet mogelijk was aangezien de bus zaterdag weer was verhuurd en van ons dus werd verwacht dat we de bus inderdaad vrijdagavond zouden inleveren zoals eerder afgesproken.
Het was inmiddels donderdag, tegen de middag. Joris had de auto nog op de brug staan bij een garage van een vriend met een wiel eraf, de stapels met spullen lagen nog in het huis en ik was echt wel op. Op van alle spullen pakken, de teleurstelling over de verkoop, het idee dat we dadelijk ruim 13 uur moesten rijden en dan gelijk alle spullen eruit moesten halen (en de berg op tillen!) en dan de bus moesten terugbrengen. Het werd me langzaamaan echt teveel…
Ik probeerde nog te bellen met het hoofdkantoor van de Carrefour waar we de bus hadden gehuurd. Ik hoopte dat zij toch nog vanuit een andere locatie een andere bus konden sturen voor de huurders van zaterdag, zodat wij de bus nog wat langer konden houden en dus rustiger konden doen met rijden en uitpakken. Helaas waren die alles behalve meegaand. Zowel in hun flexibiliteit als in de taal. We hadden voor de reparatie voor de huurbus contact moeten opnemen met een Fiat dealer en daar een afspraak mee moeten maken. De kosten werden niet gedekt. De kosten waren echter niet mijn grootste probleem, we hadden nu nog zo’n 25 uur voor de reis, om de bus leeg te halen en de bus in te leveren. Het werd voorbij een beetje krap…
Mijn zus appte op dat moment om te vragen hoe het ging. Ik reageerde met dat het niet liep zoals ik wou, dat het toch nog allemaal best veel bleek te zijn en dat ik met de inleverdatum van de huurbus in mijn maag zat. Ze gaf aan dat een Franse vriendin heeft, die in Utrecht woont met haar Nederlandse vriend, maar die misschien wel even kan bellen. Ze belde haar, waarna ze me aangaf dat ik haar even mocht bellen. Ik legde de situatie uit en gaf aan dat het vooral lastig was dat we nu nog minder tijd hadden voor de terugreis en het inpakken doordat de huurbus kapot was. Ze belde naar de Carrefour, maar daar moest er overlegt worden ze zouden er na 16:00 op terug komen.
Met een flinke pijn in mijn buik maakte ik de laatste dingen schoon en toen Joris terugkwam deden we nog snel een rondje door het huis. Niet emotioneel en afsluitend zoals ik hoopte, maar vooral even een rondje om te checken of we alles hadden en alles acceptabel was voor de nieuwe bewoners. We deden de deur dicht en vertrokken. Het was half 5 en uiteraard niet de beste tijd om te vertrekken met het oog op de spits. De vriendin van mijn zus belde; we kunnen de bus inleveren op zaterdag ochtend ipv op vrijdagavond. Het lijkt geen groot verschil, maar voor ons was het meer dan 12 uur extra.
Over de bergen en naar de cave
We reden, aten onderweg wat en langzaam kwam ik tot rust. We gingen weer de goede kant uit! Onderweg ging de melding aan van de remmen en dat was ook duidelijk met de zware lading over de bergen. Daarnaast deed een klipperlicht het niet meer en ook de remlichten deden het niet meer. Op het laatste stuk reden we door een wolk/mist door de bergen. Behoorlijk eng met de remlichten die niet werken en remmen die meer piepen dan remmen.
Door de lading gingen we soms met een slakkengangetje door de bergen omhoog en naar beneden konden we ook niet heel hard door de remmen die wat eng deden. Uiteindelijk kwamen we om 11:00 aan. Ik deed eerst een dutje, Joris ging gelijk aan de gang. Alle spullen moesten meer dan 100 treden de trap op om bij ons in de cave te kunnen worden gezet. Ik liep als een pakezel of mestkever met spullen de trappen op, maar eerlijk gezegd was ik al heel moe en de trappen deden me weinig goed. Ik moest regelmatig even zitten om bij te komen, maar niet te lang om dan niet meer van de bank af te komen! 😉
Tussendoor maakte ik een eenvoudige pasta. De enige reden voor Joris om even te gaan zitten, daarna ging hij weer monsterlijk door. Hij liep en liep! Ik begreep er niets van. Ik was kapot! De dag in Nederland was al lang, de reis ging niet soepel en toen nog alle trappen. Hij ging echter stug door en bleef ondertussen ook nog gewoon vriendelijk en lief. Wat een man! Om 21:00 had hij alles uit de bus.
Na heerlijk te hebben geslapen ging de wekker al weer rond 07:00 om de bus richting de Carrefour (zo’n uur rijden) weg te brengen. Nadat we de bus hadden ingeleverd en nogmaals hadden gewezen op de staat van de bus en dat hij eigenlijk niet kan door worden verhuurd (waar zij toch echt anders over denken), zaten we weer in onze eigen auto. Hoe gelukkig konden we zijn; alle spullen in de cave, en weer op weg naar ons huisje in een auto zonder meldingen en die heerlijk zit!
Kleine conclusie
Kleine conclusie: geen één verhuizing is relaxt en schijnbaar heb je altijd meer spullen dan je denkt. Ik denk dat het zo’n moment is waar je doorheen moet en achteraf wat meer om kan lachen dan op het moment zelf. Een huurauto is waarschijnlijk altijd crap, zelfs als ze weten dat je er 3000 kilometer mee gaat rijden. En ondanks dat ik niet alle controle heb over de situaties, kan ik veel ondervangen door wat geregel, voor de rest is er mijn man. De geweldige man die er altijd is wanneer hij moet en altijd doorgaat tot het klaar is.
Het voelde als geploeter, maar achteraf was ik vooral heel trots op mijn man en heel erg dankbaar dat alles in de cave stond. Nu alles vinden in de dozen, maar ik ben gelukkig!